Kolejne, zapomniane opowiadanie.
Kolego chciał coś recytować, nagrywać i wrzucać do neta i poprosił mnie o krótki tekst. Niestety nie wypaliło, ale...

Nie zmuszam do poprawy, a jedynie przeczytania i oceny.

„Syny Potepione”

Tętent trzech koni wybijał równy rytm, w który bezmyślnie wsłuchany był Mekal, mag na usługach króla Arkela, władcę krainy Ludzi.
Jechał na przedzie szesnastoosobowego oddziału składającego się z dwóch najętych berserkerów dzierżących ciężkie, obosieczne topory, czterech łuczników, bardziej „na pokaz”, niż stanowiących znaczącą siłę w walce i dziesiątkę knechtów, po podstawowym przeszkoleniu.
Wojna trwała już drugi rok, więc potrzeba było jak najwięcej sił dostarczanych na front.
Walcząc z elfami trzeba było zwyczajnie przytłoczyć ich liczebnością i pozabijać łuczników, nim wybiją cały nacierający oddział.
Ci ludzie byli przymuszani do służby wojskowej, gdyż nikt nie chciał iść na pewną śmierć z rąk elfickich łuków.
Ci „dzielni wojowie” pochodzili z zakonu.
Zaraz po rozpoczęciu wojny i po sromotnej klęsce pod Entorem, król zakazał skazywania ludzi na śmierć, lub okaleczające tortury, a zamiast tego rozkazał zsyłać ich do zakonów karnych, gdzie poprzez modlitwę i ciężką pracę wracali na drogę prawości.
Przynajmniej w teorii...
Tak naprawdę przygotowywali ich pobieżnie do walki, dawali miecz, bądź łuk, czasem nawet zbroję i wysyłali na front pod wodzą generała, oficera i maga.
Takimi „eskortującymi” zostawało się w nagrodę, za szczególne zasługi, lub w wyniku trwałego okaleczenia.
W naszym kordonie Synów Potępionych dowodził stary generał Kyrin i młodzik Virdis, syn jednego z zamożniejszych baronów, który sypnął złotem gdzie trzeba i załatwił swojemu pierworodnemu w miarę bezpieczne zajęcie, które miało zrobić z niego mężczyznę.
- Coś chichy ten mag. – powiedział Virdis, młody i żywy jegomość, który w zbroi wyglądał równie komicznie, co wół w szlacheckim stroju.
- Aj głupiś jest, głupiś... – machnął ręką starzec – Mag to mag. Na swój sposób przydatny, ale pogadać se z nim nie pogadasz... – wygładził swoje siwiejące wąsiska i spojrzał na swojego podopiecznego.
- Hej! Na swój sposób przydatny? – ocknął się Mekal.
- No w otwartej walce szans nie macie, ale jak cię poosłaniać z wszystkich stron, to trochę nawojujesz... – starzec westchnął i odwrócił się przodem do kierunku jazdy.
Mag tylko bąknął coś pod nosem i poprawił swoją czerwoną szatę, oznaczającą przynależność do kasty elementalistów.
- Właściwie to po co nam ci magowie, co? – Głos Virdisa zabrzmiał nieco zbyt opryskliwie, co Kyrin skwitował groźnym spojrzeniem.
- Mówiłem, że czasem się przydają. Poza tym elementaliści, tak jak ten są na tyle narwani i napaleni na walkę, że samotnie wyruszą w pole. Szkód narobią, może przeżyją. Jednym słowem naszym chłopcom życie ułatwią. – wskazał kciukiem na wlekących się za nimi wojowników.
- Znacznie bardziej użyteczni są uzdrowiciele. Dzięki nim ponad połowa rannych...
- Zamknij się, młody! – powiedział Kyrin i skupił się na jeździe.
Zmierzchało, więc musieli rozbić obóz. Virdis jak zwykle miał dziesiątki pytań, które wypluwał z siebie jedno po drugim.
- Dlaczego nie śpimy w lesie. Na trakcie może nas każdy zobaczyć.
- I znowuś głupi kiep jest. – Zadrwił starzec. – Z kim walczymy?
- Z elfami.
- A gdzie elfy czują się najlepiej?
- W lee... Aha. Dlatego nie śpimy w lesie.
Stary wojownik wydzielił dwoje strażników, kolejnej dwójce rozkazał rozpalić ognisko, a cała reszta miała iść spać.
Sam zdjął zbroję, położył obok siebie miecz i po chwili chrapał w najlepsze pozostawiając resztę obowiązków na barkach Mekala.

Nastał znów dzień. Trójka przywódców wsiadła na konie i ruszyła przed siebie. Wojowie, których prowadzili zbierali się jeszcze w bezładną kolumnę, lecz najwyraźniej zrezygnowali i ruszyli w luźnym szyku za swoimi przewodnikami.
- Co zrobimy gdy już odstawimy te żółtodzioby na front? – Rozpoczął bombardowanie pytaniami Virdis
- Pójdziemy do tawerny, wypijemy piwko i pójdziemy do klasztoru po kolejnych. Może nawet pozwolą nam odpocząć kilka dni... – westchnął zmęczony życiem Kyrin.
- A... – zaczął młodzik, ale generał podniósł nagle rękę i ściągnął lejce.
- Stać. Formuj szyk, tarcza przy tarczy! – Wydał rozkaz Kyrin i sam sięgnął po miecz.
Zdezorientowani wojownicy ustawili się byle jak jeden przy drugim, tworząc krąg i  zamykając w środku czterech łuczników. To chyba jedyne co zapamiętali ze szkolenia.
Nagle spośród drzew wyfrunęła zwiewnie strzała i przebiła gardło jednego z wojowników, który po chwili leżał bez życia na ziemi.
- Mekal! Wal w drzewa! – zdążył krzyknąć Kyrin, nim jego koń został trafiony i runął na ziemię.
Mag zaczął coś szeptać pod nosem i po chwili dziesiątki kul ognia pędziły w stronę drzew otaczających trakt.
Virdis sięgnął po miecz i obrócił konia w stronę, z której nadleciała strzała.
Gdy Kyrin się pozbierał złapał za swój dwuręczny miecz i stanął w postawie obronnej, czekając na atak.
Gdy Mekal posłał drugą serię pocisków, spomiędzy drzew wybiegł płonący elf, krzycząc wniebogłosy i próbując zgasić okalające go płomienie.
- Elfy! Gotuj broń! – krzyknął stary generał.
Rekruci sięgnęli po miecze, gdy nagle zalała ich fala dziesiątek elfickich wojów wybiegających ze wszystkich stron i nacierających z wprost niewyobrażalną siłą.
- Nie podołamy! – Spanikował Virdis widząc wielką armię wroga.
- Cicho! Łap za miecz i walcz! – powiedział Kyrin tnąc brzuch jednemu z elfów.
Rekruci padali jeden po drugim czyniąc niewielkie straty wrogowi. Łucznicy trafiali w cele, lecz nie znali się zupełnie na taktyce i wybierali cele, które nie mogły im zagrozić.
Tylko jeden z całego oddziału sprawnie machał mieczem i wyrąbywał sobie drogę dojścia do swoich dowódców.
Walka trwała i w przeciwieństwie do napastników, którzy ponosili minimalne straty, ludzie padali jak uciekający przed grabieżcami chłopi.
Z każdym zabitym przez Kyrina, Mekala, lub Virdisa elfem, pojawiał się kolejny, wypoczęty wojownik, podczas gdy oni opadali z sił.
Ostatni łucznik, dźgając strzałą swojego wroga padł na ziemię z rozciętą twarzą i krwawiącym ramieniem.
Teraz cała agresja i siła elfów skupiła się na ostatniej czwórce: starym oficerze, niewprawnym w walce młodziku, jedynym rekrutem, który umiał utrzymać miecz w ręku i zmęczonym magu, który z każdym kolejnym zaklęciem mógł zemdleć.
Sprawa była przesądzona. Jedyne co mogli zrobić, to zadać jak największe straty wrogowi.
Stanęli plecami do siebie i czekali, aż wrogowie podejdą bliżej.
Mag rzucił kilka kuli energii, którymi zabił trzy elfy i ranił dwa i upadł na ziemię. Zmęczony, ledwo trzymając się na nogach chwycił za swój sztylet i ruszył przed siebie.
Reszta poszła w jego ślady.
Kyrin stanął naprzeciw trójki młdych elfów, trzymających w rękach jednoręczne miecze.
Mógł ich razić z większej odległości, ale szybkie ciosy elfickiego oręża były praktycznie nie do zablokowania dla ciężkiego, dwuręcznego miecza.
Złapał mocniej za rękojeść i zamachnął się ścinając głowę pierwszego nieszczęśnika, który stanął na drodze jego ostrza.
Niestety, pozostała dwójka nie zlękła się i przystąpiła do kontrataku.
Z trudem odbijał kolejne szybkie ciosy i nawet udało mu się rozciąć pierś jednego ze swoich wrogów, lecz w końcu musiał ulec coraz szybszym i silniejszym ciosom krótkich mieczy.
Najpierw ostrze zatopiło się w karku generała, lecz ześlizgnęło się i nie zdążyło wbić się głęboko. Później dostał w lewy policzek, aż wreszcie prosto w serce.
Zbroja nie była zbyt dużą przeszkodą dla elfickiego, hartowanego ostrza.
Kyrin wbił miecz w swojego przeciwnika i puścił go, nie mając więcej sił.
Życie uchodziło z niego z każdą sekundą. Padł na kolana i skonał w walce, tak jak zawsze pragnął.
Mekal ze swym krótkim sztyletem zdołał ranić zaledwie dwóch wrogów i zabić jednego, nim przeszyło go ponad sześć ostrzy.
Gdy mag upadł na ziemię, pozostała magia, którą pozostawił na wypadek śmierci pochłonęła jego ciało i poraziło wszystkich w obrębie kilkudziesięciu metrów.
Nieznany wojownik po krótkiej walce poległ, nie znając prawie w ogóle żadnych zastaw i siekąc bezmyślnie wszystkich wokół. Nie miał zbroi, toteż ostrza wrogów poraniły go tak, że upadł na ziemię wspierając się na mieczu i został ścięty przez jakiegoś elfa.
Na placu boju pozostał już tylko Virdis.
Cały czas siedział na koniu, więc miał przewagę nad wrogami.
Niestety panika i strach wypełniła jego serce i planował ucieczkę.
Jego plan spalił na panewce, gdy jego koń padł raniony elfickimi pikami.
Gdy młodzik wygramolił się spod wierzchowca otoczyło go kilku wrogich wojowników. Wstał i wybił ich wszystkich. Szkolony przez swego ojca za młodu w szermierce, bez problemu podołał elfom z krótszymi mieczami.
Niestety jego wrogowie nie wyciągnęli jeszcze ostatecznej broni.
Za egzarchą elfickim stało trzech łuczników, którzy napinali cięciwy i celowali w niego.
Gdy elfy puściły cięciwy, przed oczami Virdisa przetoczyło się całe jego życie.
Strzały dosięgły celu raniąc go w rękę, nogę i brzuch.
Upadł na plecy i zobaczył podchodzącego do niego egzarchę elfów, a potem już tylko ciemność...

***

Virdis otworzył ostrożnie oczy. Zobaczył nad sobą najpiękniejszą istotę na świecie.
- Aniele, powiedź mnie do Pana... – wyszeptał
- Nie jestem aniołem. Na razie zostajesz tutaj. – Zielonooka kobieta o ognistych włosach, które okryte były zielonym kapturem przyszytym do szaty uśmiechnęła się subtelnie.
- Jak? Tyle strzał... – kobieta uciszyła go gestem i zabrała się za opatrywanie ran niemalże poległego wojaka.
- Odpoczywaj... Straciłeś dużo krwi...
Dziewczyna kontynuowała, lecz Virdis zemdlał.