Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze pisałem Powstańców I, wpadł mi do głowy pewien pomysł, który zapisałem i odłożyłem.
Ostatnio go odkopałem i coś tam stworzyłem, ale mało i trochę niezbyt świetnie.
Proszę o ocenę historii, ewentualne uwagi itp, oraz ocenę(nie koniecznie poprawę, ale miło widziana) fragmentu tekstu.

Pomysł:

CENZORED

Jeszcze ten fragment, który napisałem:

Nieprzenikniona ciemność nocy spowijała budynki szkoły. Chłodny zimowy wiatr tańczył po dziedzińcu, podwiewając szaty dziesiątek młodych ludzi, wlepiających wzrok w starca na podwyższeniu.
Był to wysoki, wątły i blady jegomość, zwany Artaquin. Czołowy mag Królestwa, a zarazem Nadzorca Szkoły Wszelkich Sztuk Wojennych. Poruszył nieznacznie kościstym palcem wzmacniając swój głos i huknął:
- Witajcie, adepci. Mam zwyczaj oficjalnego witania wszystkich chcących uczyć się w tej szkole, więc poświęćcie proszę trochę czasu na wysłuchanie mnie.
Wszyscy trzęśli się z zimna, więc mag zdumiał się nieco. Natychmiast zrozumiał, że nie umieją oni jeszcze podstawowych zaklęć, więc stworzył wokół dziedzińca izolujące pole, które natychmiast podgrzał.
Adepci spojrzeli zdumieni po sobie, lecz po chwili znów wlepili wzrok w maga, który kontynuował przemowę.
- Spędzicie tu najbliższe osiem lat. Każdy z was będzie się szkolił w wybranej przez siebie dyscyplinie, oraz podstawowych naukach takich jak matematyka, geografia, czy biologia.
Kilka osób jęknęło przeciągle, lecz czując na sobie przenikliwy wzrok maga zamilkli.
- Nie jest to konieczne, ale prosiłbym o odnoszenie się z szacunkiem do nauczycieli, dla własnego bezpieczeństwa. – Artaquin uśmiechnął się na wspomnienie pewnego niesfornego ucznia. – Wszystkie pozostałe informacje zostaną wam przekazane na jutrzejszych zajęciach. – Mag spojrzał w nicość i uśmiechnął się lekko - Miłej nauki! – krzyknął wesoło i odszedł z lekkim uśmiechem na twarzy.
Chwilę potem tłum został zręcznie podzielony przez nauczycieli i odprowadzony do budynków mieszkalnych.

Tymczasem trzej przyjaciele: Sylwar, Nigo i Tensin przemykali się dziedzińcem kryjąc przed wzrokiem nowicjuszy za pomocą tarczy stworzonej przez maga Tensina.
- To niehonorowe tak przemykać się za plecami prostaczków! – ryknął Sylwar, wojownik i szlachcic z czwartego pokolenia.
- Nie krzycz... Naprawdę nie ma potrzeby się ujawniać. – szeptał Nigo, łowca – Ci nieukształtowani, pełni nieopanowanych emocji nowicjusze mogliby nas rozpoznać. Chyba nie chcesz spędzić nocy na opowiadaniu tej samej historii wciąż od nowa...
- Racja. Lepiej zachować ciszę. Umiem skryć nas przed ich wzrokiem, jeszcze nie potrafią rozpraszać Tarczy Mroku, lecz dźwięk jest tutaj zwielokrotniony przez układ murów. – Mag czuł się w swoim żywiole podając szczegółowe informacje na znane mu tematy.
Sylwar zamilkł speszony nieco, lecz gdy tylko przestąpili próg ich pokoju znów zaczął mówić.
- Twój niekontrolowany potok słów wzbudza we mnie emocje nader negatywne. – zażartował Tensin chcąc uciszyć swojego przyjaciela choć na chwilę.
Nigo uśmiechnął się pod nosem. Jak zwykle leżał na rozpiętym w kącie pokoju hamaku pogrążając się we własnych myślach.
- Och, przestań. Gdyby nie mowa, czyż nie bylibyśmy zwierzętami? – zapytał wojownik.
- Zwierzęta też się komunikują, lecz tylko nielicznym jest dane pojąć ich mowę. – Nigo mówił niezwykle cicho, na granicy słyszalności.
- Więc czy nie bylibyśmy bezmyślnymi głazami? Przecież mowa jest największym darem od Bogów.
- Fakt, ale ty mówisz niemal bez przerwy. Teraz nawet Bogowie pragną, byś się wreszcie zamknął! – ofuknął go mag.
- No dobrze, dobrze... – wojownik spuścił głowę okazując skruchę.
Nastała chwila błogiej ciszy. Mag pogrążył się w lekturze swojej nowej Księgi Magii, a łowca zaczął z wolna zasypiać, gdy Sylwar nie wytrzymał i zapytał:
- Więc jak się czujecie jako uczniowie ostatniej klasy Szkoły Wszelkich Sztuk Wojennych?
Dwójka przyjaciół westchnęła ciężko, lecz przywykli oni już do wojownika, który wprost uwielbiał mówić.
- Ja jakoś nie czuję różnicy... – bąknął łowca.
- A ja jestem trochę zmartwiony tym, że nie będę mógł korzystać z biblioteki... – powiedział mag równie lakonicznie.
- Brak inicjatywy... Przecież to chwała ukończyć tak znamienitą szkołę! Będziemy rozchwytywani przez władców, którym będziemy służyć!
- Właśnie... Co zamierzacie robić, gdy ten rok się skończy? – przerwał Tensin.
- Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale... – odezwał się Nigo, lecz w słowo wwszedł mu Sylwar.
- Ja zamierzam swym orężem i zbroją biednych i uciemiężonych osłaniać. Oczywiście nie za darmo...
- Czyli najemnik. – podsumował Tensin wzbudzając cichy śmiech łowcy. – Ja myślałem o studiach nad magazynowaniem i kompresją energii magicznej, lecz biorąc pod uwagę, że mój nauczyciel zmarł po dziesięciu dniach od rozpoczęcia eksperymentów, raczej również najmę się u jakiegoś władcy ziemskiego.
- Ja zawsze chciałem po prostu żyć z dala od ludzkich osiedli, w zgodzie z naturą, ale moi rodzice się starzeją i muszę zapewnić im godziwy byt. – Nigo szepnął wstając i zakładając kołczan. – Postaram się was nie obudzić, gdy wrócę... – chwycił za łuk i wyszedł.

Dwójka przyjaciół nie odezwała się, tylko kiwnęła głowami, choć łowca nie był w stanie ich zobaczyć.
- Jeśli wychodzi o tej porze, to coś go musi dręczyć. – stwierdził Sylwar.
- Albo chce coś ukryć, nawet przed nami. – nastała chwila ciszy, lecz obaj powiedzieli jednocześnie – Trzeba za nim iść.
Mag i wojownik narzuciwszy czarne szaty wyszli ze swojego domku. W oddali zobaczyli tylko fragment łuku połyskującego w świetle księżyca i natychmiast ruszyli w tamtym kierunku.
Biegnąc przed siebie i starając się nie zgubić łowcy, mag i wojownik nie zauważyli, gdy wbiegli do dość dużego i gęstego lasu, który rósł nieopodal Hoowar, małej wioski, która zajmowała się głównie zapewnieniem szkole odpowiednich zapasów.
- Dziewka? – szepnął Sylwar.
- Nigdy. Nigo nie krył by tego.
- Może jest szkaradna jak noc? – zachichotał wojownik, lecz powstrzymał się, gdy mag uciszył go gestem.
Im dłużej biegli, tym dalej od łowcy się znajdowali. Po pierwsze to on był zaprawiony w całodziennym biegu po wyboistym podłożu, a poza tym doskonale wiedział, gdzie zmierza.
Nagle ślad urwał się, jakby Nigo nagle wyskoczył w górę i dalej skakał po dość gęstych koronach drzew. Nie było to wykluczone, mag i wojownik już widzieli takie sztuczki.
Gdy zaczynali już tracić nadzieję na odnalezienia przyjaciela, nagle spomiędzy zarośli dostrzegli światło.
Rozjarzone ognisko wesoło płonęło na środku niewielkiej łąki, na której kucał - jak miał w zwyczaju – Nigo, wpatrując się w ciemność i szepcząc coś pod nosem.
Mag powstrzymał wojownika przed odkryciem ich, mając nadzieję dowiedzieć się czegoś, nim ujawni swoją obecność.
Tensin wytężył wzrok, próbując przebić się przez ciemności. Odruchowo rzucił zaklęcie rozświetlenia, czego natychmiast pożałował.
Cały las w promieniu dwustu metrów zalała mlecznobiała poświata. Nie było możliwości, żeby łowca ich nie zauważył.
Mag próbował jakoś ukryć ich za zasłoną mroku, lecz zaprzestał wszelkich prób, gdy spostrzegł co leży przed łowcą. Natychmiast wstał i oniemiały podbiegł do swojego przyjaciela.
- Hertip... Nie wierzę...
Nigo nieco zdezorientowany i przestraszony próbował się tłumaczyć, lecz nagle zapomniał o wszystkim, gdy mag próbował podejść do stwora.
Natychmiast chwycił go za ramiona i pociągnął w dół, podczas gdy potężna łapa przeszyła powietrze.
Wielki pół smok, pół demon, pomimo zranionych i owiniętych szmatami skrzydeł sprawiał wrażenie pełnego wigoru. Jednak po jednym niecelnym ciosie upadł ciężko na ziemię i tylko warknął nisko.
- Przestraszyłeś go... Teraz moje zabiegi poszły na marne... – ofuknął go Nigo.
- Przecież mogę go uleczyć w kilka sekund! Trzeba było mi powiedzieć! – odgryzł się Tensin.
- Nie możesz... Przecież to Święte Żwierze. Jedno z siedmiu ulubieńców Bogów. Tylko oni mogą je leczyć. – wtrącił się stojący jak dotąd na uboczu Sylwar.
- Racja... Ale znam pewien rytuał. Jeśli uda mi się podkraść z pracowni kilka składników, bez problemu mogę go odprawić.
- Ale dlaczego w ogóle chcesz mu pomagać?! – zapytał Nigo. – Nie należysz do Braci Obrońców.
- Któż chciałby sprowadzać na siebie gniew bogów? To przecież maskotka Sentena, Boga Śmierci...
- Racja... Myślisz, że dasz radę mu pomóc?

Have a nice day, or night, or... whatever...